Dünya muharriri Erdem Oğuz’un yazısından alıntı…
TÜFE yani tüketici fiyatlarındaki artış %79,6, ÜFE yani üretici fiyatlarındaki artış %144,61. Bu, şu manaya geliyor; bir üreticinin katlandığı maliyet; %144 oranında arttı.
Aradaki fark ise 65 puan. Bu fark genelde 5-10 puan ortasında değişir. Meğer artık olağanın 6 katına çıkmış durumda… Pekala, bu sürdürülebilir mi? Maliyetleriniz %144 artarken tüketiciye yansıtılabilen %80’de kalır mı?
Üretici böylesi büyük maliyeti daha ne kadar müddet taşıyabilecek? Etiketine yansıtamadığı artışın yıkıcı ve yakıcı yükünü hangi finansal kaynak ile yönetebilecek? Sonuçları ne olur?
BU MALİYETLER ŞİRKETLERİN KÂBUSU OLACAK
Artan bu maliyetleri tüketiciye yansıtamayanlar mevcut varlık şartlarını devam ettiremeyecek. Böylesi bir durum daha fazla işsizin oluşmasına yol açacak. Takipteki kredilerin oranı artacak. Artan fiyatlara karşın eserleri satmak zorlaşacak. Önlem geliştirmek gerekecek. Lakin sorun şu ki taşınamayacak kadar yüksek maliyetlerin finansman zorluğu kadar yüksek enflasyon ve tırmanan sakinlik dalgası da eşanlı yaşanacak. Bu, fırtınalı bir denizde su almaya başlamış teknenin, ilaveten çıkan azgın dalgalar ve kayalıklarla baş etme zorunluluğudur.
İKİ SORU İKİ CEVAP
Şirketler nasıl tedbir alabilir?
Borca dikkat ederek… Eserini çeşitlendirip pazarını genişleterek… Verimliliğini artırmak için çaba sarf ederek… İş, münasebet, bağlantı süreçlerini yine tanzim ederek. Yoksa bilgi süreçleri oluşturup yüklendiği külfeti data odaklı yöneterek…
Tüketiciler nasıl tedbir alabilir?
Enflasyon külfetini fütursuzca fiyatına yansıtan şirket ile maliyetli eserlerini satmak zorunda olanları ayırt etmek zorunda… Kolay değil lakin üreticinin var kalabilmesi için tüketicilere de sorumluluk düşüyor.
